Maroko (arap. المغرب‎ al-Magrib), ili zvanično Kraljevina Maroko je zemlja na severozapadu Afrike. Izlazi na Atlantski okean i Sredozemno more. Graniči se sa Alžirom na istoku i Zapadnom Saharom na jugu.Maroko je pod svoju kontrolu stavio Zapadnu Saharu, čiji najveći deo teritorije drži još od 1975. godine.Puno arapsko ime se može prevesti kao Zapadno Kraljevstvo. Al-Magreb znači zapad. Samo ime Maroko potiče od imena bivše prestonice Marakeš (znači „Božija zemlja“ na berberskom jeziku).
Prvi zabeleženi stanovnici područja današnjeg Maroka bili su Berberi. Krajem 7. veka s istoka su stigli arapski osvajači i doneli islam. U 11. veku područje je postalo deo države Almoravida, a u 12. veku Almohada. U 16. veku Marokanci su se uspeli odupreti pokušajima evropske kolonizacije i otomanskim osvajačima koji su zauzeli susedni Alžir i na taj način stvorili zasebni identitet. Godine 1666. lokalni vladar sa severoistoka Ar-Rašid zauzeo je Fes, a nešto kasnije i većinu marokanske unutrašnjosti, utemeljivši tako dinastiju Alavi koja vlada Marokom do danas.Godine 1830. Francuzi su osvojili susedni Alžir, ali je Maroko ostao nezavisan sve do početka 20. veka kada je Velika Britanija popustila pred zahtevima Francuske i otvorila joj put prema većem uticaju u zemlji. Francuskim pretenzijama u Maroku protivila se Nemačka, pa je diplomatska kriza u dva navrata, 1906. i 1911. zamalo prerasla u oružani sukob velikih sila. Godine 1912. Maroko je postao francuski protektorat pod formalnom upravom sultana, ali sa stvarnom moći u rukama francuskog glavnog rezidenta. Severni deo zemlje dospeo je pod upravu Španije sa središtem u Tetuanu, a Tanger je postao međunarodni grad.Za vreme francuske vlasti administrativni centar Maroka premešteno je iz unutrašnjosti na obalu. Luka Kazablanka je izrasla u milionski grad, industrijski i finansijski centar sa značajnom zajednicom Evropljana, a Rabat postao nova prestonica. Nakon Drugog svetskog rata sve su izraženije bile težnje Marokanaca za samostalnošću, otelotvorene u ličnosti sultana Muhameda V. Francuska je pokušala da zaustavi osamostaljenje, ali je u drugoj polovini 50-ih godina 20. veka morala da popusti i Maroko je 1956. postao nezavisna monarhija, a godinu dana kasnije sultan Muhamed se proglasio kraljem.Marokansku nezavisnost obeležila je duga (1961—1999) vladavina kralja Hasana II, koji je kombinacijom autoritarne i umereno reformističke politike uspeo da održi jedinstvo i političku stabilnost zemlje. Maroko je za razliku od mnogih arapskih zemalja ostao čvrsto na strani Zapada u Hladnom ratu. Godine 1976. Hasan je u savezništvu s Mauritanijom zauzeo susednu Zapadnu Saharu, bivšu špansku koloniju s vrednim nalazištima fosfata, otpočevši time sukob sa zapadnosaharskim gerilskim pokretom Polisario, kog je podržavao susedni Alžir.Tokom 90-ih godina 20. veka u Maroku je započeo proces postupne demokratizacije. Hasana je nasledio sin Muhamed VI, koji je ubrzao političke i društvene reforme.